Kluczem do medycyny tybetańskiej jest całościowe, holistyczne traktowanie człowieka, także w ujęciu jedności z środowiskiem naturalnym, miejscem życia. W przeciwieństwie do medycyny akademickiej człowiek nie jest trakowany jako zbiór narządów, których leczeniem zajmują się poszczególni specjaliści, ale jako całość, w której wszystkie narządy są ze sobą powiązane i harmonijnie ze sobą współpracują.

Medycyna tybetańska to kompleksowy i skuteczny system leczenia, którego korzenie tkwią w indyjskim systemie medycznym ajurwedy, a na przestrzeni wieków system ten czerpał także z medycyny chińskiej i arabskiej.

W medycynie tybetańskiej tak jak i chińskiej niezwykle istotną rolę odgrywa szczegółowa diagnostyka i wywiad z pacjentem. Metody diagnostyczne obejmują szcegółowe badanie tętna (360 rodzajów tętna), wygląd języka, uszu, oczu i twarzy badanie moczu i kału, badanie dotykiem, wąchanie. Na diagnozę i przyjęte metody terapii wpływają także płeć, dokładny wiek pacjenta, budowa ciała, aktualna pora roku.

W leczeniu stosuje się złożone specyfiki naturalne pochodzenia roślinnego, zwierzęcego, mineralnego, akupunkturę, puszczanie krwi, masaż, przyżeganie (moksza).